کاوش دنیای ابتدایی با اختروشی جدید

گروهی از اختر شناسان با استفاده از آشكار سازهای CCD (وسیله جفت شده به بار) حساسی كه بر تلسكوپ 200 اینچی هیل در مونت پالومار كالیفرنیا نصب شده بود موفق به كشف اختروش جدید 4635+1158PC شدند.
اختر شناسان این گروه عبارت بودند از دانلد اشنایدر از مؤسسه مطالعات پیشرفته پرینستون، مارتن اشمیت از مؤسسه تكنولوژی كالیفرنیا در پاسادنا، و جیمزگان از دانشگاه پرینستون مارتن اشمیت كسی است كه با هههمكاری جسی گرین استین و سیریل هارزاد، در سال 1963 اولین اختروش را كشف كرد.
انتقال به سرخی كه اشنایدر و همكارانش در طیف 4635+1158PC اندازه‌گیری كرده‌اند حاكی از این است كه نور این اختروش طبق مدل‌های كیهان شناختی، زمانی گسیل شده كه اندازه عالم فقط یك ششم اندازه كنونی و سنش 7 صدم سن فعلی بوده است.
به نظر اشمیت، یكی از جالب توجه‌ترین جنبه‌های این اختروش این است كه خیلی عادی و معمولی است. 4635+1158PC سوای فاصله زیادش، تفاوت خاصی با اختروش‌های دیگر ندارد. این امر در مورد 10 اختروش دیگری هم كه انتقال به سرخشان بیش از 4 است، صدق می‌كند. عادی بودن این اختروش‌ها، معمایی را به وجود می‌آآآورد زیرا بنابر مطالعات قبلی، اختروش‌ها به مرور زمان دستخوش تغییر و تحول می‌شوند. ظاهراً اختروش‌های نزدیكتر كه در مراحل پسین‌تر عمر خود هستند با اختروش‌های دورتر فرق دارند.
اختروش‌ها درخشنده‌ترین اجرام عالم‌اند. بعضی از آن‌ها نوری به اندازه هزار كهكشان عادی گسیل می‌كنند – ولی از حجمی كه فقط به اندازه حجم منظومه شمسی است. اختر شناسان معتقدند كه موتور مولد این انرژی سیاه‌چاله‌ای بسیار پر جرم است. ابر جرمی كه به نحوی انرژی ماده‌ای را كه بر آن فرو می‌ریزد به تابش شدید تبدیل می‌كند. طیف اختروش جدید دارای خطوط ناشی از عنصر كربن است. استنباط اختر شناسان این است كه عناصر سنگین اندك زمانی پس از انفجار بزرگ هم وجود داشته‌اند. همه عناصر سنگین‌تر از هلیم بعد از مهبانگ، از طریق واكنش‌های هسته‌ای داخل ستارگان به وجود آمده‌اند.
طیف اختروش‌ها نشان می‌دهد كه بیشتر نور آن‌ها توسط هیدروژن میان كهكشانی جذب شده است. مقدار این جذب در مورد 4635+1158PC تقریباً به 70 درصد می‌رسد. این رقم در مورد اختروش‌هایی كه انتقال به سرخشان 3 است در حدود 25 درصد است.